Rozdział XIX: Pożegnania

* wzdycha ciężko*

Wierzcie lub nie – po rozdziale piątym, to jeden z najtrudniejszych odcinków do zanalizowania. Wszyscy(poza Emmettem, rzecz jasna) zachowują się idiotycznie, zmyślna intryga naszych protagonistów nie ma cienia sensu, a Bella i Edward ostatecznie potwierdzają to, co wiemy już od dawna – to właśnie nasze gołąbeczki są największymi potworami w tej serii.

Nasi bohaterowie podjeżdżają pod dom Charliego. Jak pamiętamy z poprzedniego tygodnia, Cullenowie i Belka ustalili, że nasza heroina uda się do Phoenix, by tam schronić się przed Jamesem (spokojnie – nad tym motywem poznęcamy się później), w związku z czym dziewczyna musi sprzedać tatulowi...ekhm...wiarygodną historyjkę na temat tego, dlaczego z nagła postanowiła opuścić Forks.

Emmett pomógł mi wypiąć się ze wszystkich pasów. – Nie martw się, Bello – szepnął pogodnym tonem. – Wszystkim się tu zajmiemy.

Emmett – dziękuję, że jesteś.

Emm i Alice wyskakują z samochodu, by patrolować okolicę na wypadek, gdyby w krzakach krył się Główny Zły, a Edward:

– Piętnaście minut – ostrzegł mnie cicho.

Chciałam w tym miejscu zastosować jakąś wyszukaną ripostę w stylu „Bo co?”, ale przeszło mi, gdy przypomniałam sobie, że ten psychol wpada w furię i zaczyna stosować przemoc fizyczną, gdy coś idzie nie po jego myśli. Gdyby Belcia przedłużyła swoje pożegnanie o trzy minuty, McSparkle zapewne wparowałby do środka, ukręcił komendantowi głowę, a następnie przerzucił sobie swoją własność przez ramię i zawiózłby ją tam, gdzie jego zdaniem byłaby najbezpieczniejsza.

Tyran: + 10

– Kocham cię – szepnęłam z pasją. – Zawsze będę cię kochać, niezależnie od tego, co się stanie.

Może nawet wzruszyłoby mnie to górnolotne wyznanie, gdyby nie to, że póki co Belli nie grozi żadne realne niebezpieczeństwo. Naprawdę – jedynym powodem, dla którego jedyny nieatrakcyjny wampir serii w ogóle może być rozpatrywany w kategorii zagrożenia jest przekraczający wszelkie dopuszczalne normy debilizm naszych protagonistów.

– Wchodź już – popędził mnie. – Mamy mało czasu.

– Jeszcze tylko jedna rzecz. Nie wierz w ani jedno słowo, które odtąd dziś powiem!

...Bello, jakkolwiek Cullenowie faktycznie przez większość czasu sprawiają wrażenie niepełnosprytnych, nie są całkowicie upośledzeni. Sądzę , że Wardo sam zdołałby to wydedukować – zwłaszcza po tym, co za chwilę zaserwujesz swojemu ojcu.

Głupota: + 1

Bella wchodzi do domu...

...no i się zaczyna.

Ten fragment jest jedną z najkoszmarniejszych rzeczy w tym tomie (nie, nie całej serii – lista patologii występujących we wszystkich czterech książkach jest jednak odrobinę zbyt długa, by pomieścić i ten epizod). Jeżeli Meyer chciała ostatecznie pogrążyć swojego awatara i przedstawić go w najgorszym możliwym świetle, ostatecznie rujnując wszystkie ewentualne złudzenia co do ewentualnych zalet ducha głównej bohaterki, to odwaliła kawal dobrej roboty. Niestety, Belka nie jest jedynym słabym ogniwem tej sceny – dostaje się też logice, prawdopodobieństwu psychologicznemu, a nawet – tak, tak - Charliemu.

Nie będę wklejać całego fragmentu – jest zbyt długi. W skrócie intryga przedstawia się następująco: Belcia wpada o domu, wieszając psy na McSparkle'u i oznajmia, że wynosi się do Phoenix. Następnie udaje się na górę i (przy pomocy swojego z-jakiegoś-powodu-nie-chłopaka) pakuje torbę; gdy Charlie próbuje przemówić jej do rozsądku, wbija mu nóż w plecy porównując się do matki, która nie mogła znieść stanu Waszyngton i ostatecznie opuszcza domostwo, pozostawiając załamanego tatę samemu sobie. Brzmi kiepsko? To spójrzcie na najważniejsze cytaty:

Spadaj! – zawołałam, wbiegając do środka i zatrzaskując za sobą drzwi. Stał tam jeszcze zszokowany.

– Bella? – Charlie wynurzył się z saloniku.

– Daj mi spokój! – wrzasnęłam, szlochając.

(…)

– Bella, nic ci nie jest? O co chodzi? – Nie gniewał się, bał się o mnie.

– Wracam do domu! – wydarłam się histerycznie.

Głos drżał mi w idealny sposób.

– Zrobił ci krzywdę? – Charlie gotowy był mnie pomścić.

- Nie! – krzyknęłam kilka oktaw wyżej.

(…)

– To ja z nim zerwałam! – odkrzyknęłam, mocując się z zamkiem błyskawicznym.

(…)

Miałam tylko jeden pomysł na to, jak się wymknąć, ale aby wcielić go w życie, musiałam zranić ojca tak bardzo, że nienawidziłam się już za to, iż coś takiego w ogóle przyszło mi do głowy. Nie pozostało mi jednak zbyt wiele czasu, najważniejsze było dla mnie jego bezpieczeństwo. Do oczu napłynęły mi świeże łzy. Nie miałam wyboru, musiałam to powiedzieć.

– Lubię go, lubię, i w tym cały problem! Nie mogę tego dłużej ciągnąć! Nie mogę zapuszczać tu korzeni! Nie chcę spędzić swoich najlepszych lat na tym beznadziejnym wygwizdowie! Nie zamierzam popełniać błędów mamy! Nienawidzę tej brudnej dziury! Nie wytrzymam tu ani minuty dłużej!

(…)

– Bells, nie możesz teraz wyjechać – szepnął. – Już ciemno.

Nawet na niego nie spojrzałam.

– Prześpię się w furgonetce, jeśli poczuję się zmęczona.

– Wytrzymaj jeszcze do końca tygodnia, aż Renee wróci – poprosił. Moje zachowanie było dla niego jak uderzenie obuchem.

– Aż Renee wróci? – Informacja ta zupełnie zbiła mnie z tropu.

Charlie ożywił się, widząc moje wahanie.

– Dzwoniła, kiedy cię nie było. Nie układa im się na tej Florydzie. Jeśli Phil nie dostanie miejsca w drużynie do końca tygodnia, oboje wracają do Arizony. Drugi trener Sidewinders twierdzi, że być może będzie im potrzebny nowy łącznik. – Ojciec paplał, co mu ślina na język przyniosła, byle tylko mnie zatrzymać.

Próbowałam zebrać myśli. Czy ich powrót coś zmieniał? Każda sekunda zwłoki mogła kosztować Charliego życie.

– Mam klucz – mruknęłam, naciskając klamkę. Ojciec stał tuż za mną, wyciągał ku mni rękę. Nadal był tym wszystkim zdezorientowany. Nie mogłam sobie pozwolić na to, by dłużej z nim dyskutować. Wbiłam mu nóż w serce, a teraz musiałam przekręcić.

– Po prostu mnie puść, Charlie. Nie pasuję tu i tyle. Nienawidzę Forks, naprawdę nienawidzę! – Słowo w słowo powtórzyłam kwestię mamy, którą pożegnała go przed laty, stojąc w tych samych drzwiach. Wlałam w nią tyle jadu, na ile tylko było mnie stać.

Moje okrucieństwo opłaciło się – Charlie zamarł na ganku, pozwalając mi wybiec w noc.

Nie wiem jak wy, ale ja widzę tu trzy problemy, które można by zatytułować odpowiednio: „Bella”, „Charlie” i „Meyerland”.

• Bella: Co tu dużo mówić – Bella ostatecznie udowadnia, że jest absolutnie najgorszym przykładem pozytywnej głównej postaci w historii literatury młodzieżowej. NIE MUSIAŁA ranić Charliego w tak dogłębny i okrutny sposób. Facet wciąż trzyma na ścianie zdjęcia Renee, ucieszył go powrót córki, przez wiele lat jeździł z nią na wakacje do Kalifornii tylko po to, aby nie musiała nudzić się w Forks – innymi słowy, rodzina jest dla niego bardzo ważna. Belka zresztą doskonale zdaje sobie z tego sprawę i wie, że odejście matki było dla jej ojca traumatycznym przeżyciem...I mimo tego postanawia wbić mu sztylet w samo serce.
  Zanim ktoś z Was powie, że zrobiła to w desperacji i był to jedyny sposób na szybkie opuszczenie domu, oświadczam wszem i wobec: nie, nie był. Belcia mogła wymyślić dziesiątki innych usprawiedliwień. Mogła powiedzieć, że zerwała z Edwardem i jedzie na jakiś czas na południe, by móc wylizać rany i za jakiś czas powrócić do domu; mogła skłamać, że dostała nagły telefon od rodziców przyjaciółki z Phoenix, którzy poinformowali ją, że dziewczyna miała wypadek i jest na oddziale intensywnej terapii. Wszystko byłoby lepsze (i ośmielę się nieskromnie stwierdzić, że w przypadku mojej drugiej propozycji – bardziej prawdopodobne), niż potraktowanie kochającego ojczulka z buta, właściwie bez konkretnego powodu. Zwłaszcza, że słowa Belki, nieważne, jak okropne, nie powinny być decydującym czynnikiem w tej kwestii; ale tu przechodzimy już do punktu drugiego, którym jest
• Charlie: Charlie, uwielbiam cię niemal tak samo, jak Emmetta – jesteś wszak drugim członkiem Brygady N. Niestety, ponieważ Meyer uparła się popchnąć swoją nielogiczną fabułę naprzód, zostałeś potraktowany niczym stereotypowy rodzic z onetowych blogasków; bezmózgie Yeti, usuwające się na dalszy plan w celu pozostawienia wolnej ręki głównej Mary Sue opka. Tym samym stałeś się też, niestety, parodią zarówno głowy rodziny, jak i policjanta.
  Bella w czasie akcji „Zmierzchu” ma siedemnaście lat, ergo – jest niepełnoletnia. Jedyną właściwą (i zgodną z dotychczasowym charakterem Swana) reakcją na jej atak histerii i próbę ucieczki byłoby oznajmienie: „Jest ciemna noc, a ty jesteś cała w nerwach. Zapomnij o opuszczeniu domu w takich okolicznościach. Chodź do salonu, opowiesz mi, co się stało, dam ci coś na uspokojenie, a potem położysz się spać. Jeżeli jutro rano nadal będziesz chciała wyjechać z Forks, zadzwonię do twojej mamy i razem ustalimy, co robić. Nie myślałaś chyba, że pozwolę ci mieszkać samej w wielkim mieście bez żadnych krewnych w pobliżu? I co ze szkołą? Proszę oddać mi tę torbę. Weź trzy głębokie wdechy. *przytula Bellę* Lepiej? No to jazda, opowiedz tacie, co się stało”.
  Oczywiście, istnieje spora szansa, że w takim układzie Charlie zostałby chwilę później zamordowany przez Eda, więc może to i lepiej, że choć raz zastosował się do reguł obowiązujących w krainie zwanej
• Meyerland: Podobno Meyer ma kilku (niepomnam, dwóch czy trzech) synów. Fakt, że w jej dziele troskliwy ojciec pozwala swojemu znerwicowanemu dziecku wybiec z domu i udać się w podróż przez pół kraju każe mi jednak mocno wątpić w owe informacje. Stefa, czy naprawdę wyobrażasz sobie, że jakikolwiek rodzic z połową mózgu i choćby śladowym zainteresowaniem swym potomkiem pozowałby w tragicznej pozie na ganku domu (muzyka Zimmera w tle jako bonus) i pozwalałby swej latorośli jechać bór raczy wiedzieć gdzie, bo zrobiło mu się odrobinę przykro po doświadczeniu dosyć typowego objawu nastoletniego buntu (naprawdę, jedynego, co brakowało w tej scenie, to Belli rzucającej „Nienawidzę cię! Nikt mnie nie rozumie!”)?

Głupota: + 200

Zły ojciec: + 100

Zła córka: + 100

Bella wskakuje do auta i rusza przed siebie, aż tu nagle:

– Zatrzymaj się na poboczu – rozkazał, gdy dom i Charlie znikli nam z oczu.

– Poradzę sobie, mogę prowadzić – powiedziałam przez łzy.

Znienacka chwycił mnie w talii, a jego stopa zepchnęła moją z pedału gazu. Przeciągnął mnie sobie na kolana, oderwał mi dłonie od kierownicy i ani się obejrzałam, a już siedział na moim miejscu. Furgonetka nawet na moment nie zmieniła kursu.

– Nie trafiłabyś do nas do domu – wyjaśnił.

Wiecie co? Mam dość. Jestem już tak zmęczona odwiecznymi popisami bucery w wykonaniu tego wariata, że nie jestem w stanie nawet porządnie się zdenerwować. Znacie może osobiście jakiegoś fana Zmierzchu/Edzia (jedno zazwyczaj automatycznie wiedzie do drugiego)? Proszę, przyprowadźcie go tutaj i namówcie, żeby zostawił komentarz z wyjaśnieniem, za co u diabła kocha tego control freaka.

Tyran: + 20

– Co z tropicielem?

– Podsłuchał końcówkę twojego popisu – przyznał Edward z ponurą miną.

– Nic nie zrobi ojcu?

– Woli nas. Biegnie teraz za nami.

Przeszedł mnie zimny dreszcz.

– Jesteśmy w stanie go zgubić?

– Nie – odparł, ale jednocześnie przyspieszył.

…

Hej, Wardo! Mam pomysł! Skoro James (kiedy w końcu padnie jego imię?) znajduje się tak blisko...i właśnie was ściga...co ty na to, żeby...no nie wiem...

...WYLEŹĆ Z AUTA I URWAĆ MU ŁEB?!

To już nawet nie jest śmieszne; Meyer osiągnęła tu poziom, na którym nie sposób odróżnić właściwego tekstu od parodii. Przeczytajcie jeszcze raz powyższy cytat. James...biegnie za nimi.

JAMES. BIEGNIE. ZA. NIMI.

Facet z darem, który w sytuacji zagrożenia jest równie przydatny jak iPod dla żyrafy, goni superszybkiego telepatę, wampira-wyrwidęba i dziewczynę, która widzi przyszłość.

Głupota: + 50

Bo istnieją granice i Granice, Stefa.

– Muszę przyznać, że nie zdawałem sobie sprawy, że nadal aż tak bardzo nuży cię życie na prowincji – zaczął Edward z zupełnie innej beczki. Wiedziałam dobrze, że chce odwrócić moją uwagę od grożących mi niebezpieczeństw. – Wydawało mi się, że czujesz się tu coraz lepiej – zwłaszcza ostatnio. Cóż, może zbytnio sobie schlebiałem, myśląc, że uczyniłem cię nieco szczęśliwszą.

…

Ty...

…

Ty...

…

...TY DUPKU!

Gratuluję, Edziu. Kiedy myślałam, że osiągnąłeś już samo dno w dziedzinie empatii, manier i zwykłej ludzkiej przyzwoitości, ty zdołałeś zapukać od spokoju.

Edward wie, jak bardzo zdenerwowana i zawstydzona swoją przemową jest Bella; z całą pewnością widział też, jak bardzo jej słowa zraniły Charliego. Jego recepta na odreagowanie sytuacji?

Wykpić ewidentne, bolesne kłamstwa Belki.

Moja prośba o fana tej abominacji pozostaje aktualna.

Asshole: + 300

Po stówce za generalną bucerę, brak jakiegokolwiek współczucia wobec komendanta i bycie najprawdopodobniej najmniej wspierającym partnerem w historii literatury.

Bella zadaje całkiem logiczne pytanie: Dlaczego Tofik (brzyydal!) tak się na nią uwziął, skoro w Forks jest mnóstwo innych ludzi do schrupania, a Victoria i Laurent (Czy ich imiona już padły? Nieważne, wszyscy wiemy, o kogo chodzi) nie wykazali najmniejszego zainteresowania jej osobą?

– To wszystko moja wina. Byłem głupi, że tak cię naraziłem. – Jego głos drżał od gniewu. Był na siebie wściekły.

Eee...Nie, nie naraziłeś. Wziąłeś ją ze sobą na rodzinny mecz, gdzie była pod obstawą siedmiu wąpierzy. Jak na ironię, Bella znalazłaby się w dużo większym niebezpieczeństwie, gdyby James wyniuchał ją w sytuacji, gdy byłaby zdana jedynie na siebie i swoich ludzkich pobratymców – na przykład we własnym domu. Edziu, wiem, że angstowanie to twoje główne hobby, ale proszę, odgarnij na chwilę czarną grzywkę z oka i przeanalizuj fakty.

Angst: + 1

McSparkle stara się wyjaśnić postępowanie nomada:

Poniekąd wina leży częściowo po twojej stronie – zadrwił. – Gdybyś nie pachniała tak wyjątkowo kusząco, może nie zawracałby sobie tobą głowy.

Sama jesteś sobie winna, ladacznico! Ktoś ci kazał zakładać taki wielki dekolt?

Asshole: + 100

Dużo? Być może. Nic, NIC nie denerwuje mnie w tej abominacji bardziej, niż motyw obwiniania ofiary.

Żarty na bok: Okazuje się, że James jest tropicielem, a pościg za Belką traktuje niczym zawody sportowe. Jest podekscytowany faktem, że zamiast nudnej pogoni za byle człowiekiem będzie musiał się wysilić i podstępem wydrzeć ją z łap jej ochroniarzy.

Wiecie co? Lubię Jamesa. Pomijając Brygadę N i Rosalie z jej (przynajmniej deklarowaną) miłością do motoryzacji, to chyba jedyna postać w tej serii, która potrafi ciekawie spożytkować swój wolny czas. Gdybym była wampirem, robiłabym dokładnie to samo – starała się wszelkimi możliwymi sposobami wystrychnąć Cullenów na dudków. Piąteczka, Jim!

– Z drugiej strony – dodał sfrustrowany beznadziejnością sytuacji – gdybym wtedy nie zareagował, zabiłby cię od razu, bez mrugnięcia okiem.

– Myślałam... myślałam, że mój zapach nie działa na innych tak, jak na ciebie.

– I nie działa. Co jednak nie znaczy, że twoja osoba żadnego z nich nie kusi. Ha! Jeśli działałabyś w ten szczególny sposób na tropiciela czy któreś z pozostałych, musielibyśmy stoczyć tam na polanie prawdziwą bitwę.

...I nie zrobiliście tego...Dlaczego właściwie?

Podsumujmy. Drużyna gości składa się z trzech wąpierzy, z czego jeden jest tropicielem, drugi potrafi szybko czmychnąć z miejsca zagrożenia (co jednak sprawdza się tylko na otwartej przestrzeni; w przypadku bycia zaatakowaną przez kilku krwiopijców Victoria nie może ot tak teleportować się z miejsca zagrożenia) a trzeci nie ma żadnego daru.

Drużyna gospodarzy ma na składzie SIEDEM osób (a więc po dwie na jednego przeciwnika, plus jeden zawodnik oddelegowany do ochrony Belki), w tym bardzo szybkiego telepatę, dziewczynę potrafiącą przewidywać przyszłość, zapaśnika i faceta, który przez lata sprawował nadzór nad armią nowonarodzonych.

W PRZYPADKU STARCIA, NOMADOWIE SĄ BEZ SZANS.

Głupota: + 100

Ale spokojnie – ten rozdział się jeszcze nie skończył. Jeżeli myślicie, że Glitter Family osiągnęła szczyt w dziedzinie braku logicznego myślenia, czeka was spora niespodzianka.

– Chyba nie mam wyboru – mruknął Edward pod nosem. - Trzeba zabić drania. Carlisle’owi się to nie spodoba.

Cóż, facet nie miał żadnego problemu ze skazaniem czterech osób na los, który dla wielu (zwłaszcza wierzących) byłby gorszy od śmierci i nie obrażał się zanadto, gdy Aro przez lata testował jego silną wolę rzucając mu pod nogi wykrwawiających się nieboraków, nie sądzę więc, był miał większe moralne opory przed ukręceniem łba typowi, który grozi twojej lubej.

Nienawidzę Carlisle'a.

Owo wyznanie wzbudza w Belce ciekawość co do sposobów zabicia meyepira. Jak wiemy z poprzednich analiz, delikwenta należy rozszarpać na strzępy, a następnie podpalić.

– Czy tamci dwoje przyjdą mu z pomocą?

– Kobieta bez dwu zdań, ale co do Laurenta, nie jestem pewien. Nie łączy ich żadna silna więź – trzyma się z nimi wyłącznie z wygody. Był zażenowany tym, jak James zachował się dziś na łące.

He he, Laurent niczym surowa guwernantka. „Paniczu James! Paniczu James! To nie przystoi!”. Nawiasem mówiąc, brawa dla tego pana – najwyraźniej tylko on z całej tej ferajny zdaje sobie sprawę, że jego zespół miałby niewielkie szanse na wygraną.

– Ale przecież James i ta kobieta – oni będą próbowali cię zabić!

Podczas gdy reszta rodziny będzie beznamiętnie oglądać egzekucję, leniwie przegryzając popcorn.

...Zaraz, to Wardo. Ten scenariusz nagle stał się całkiem prawdopodobny.

– Czy on nadal nas goni?

– Tak, ale nie wróci do domu Charliego. Przynajmniej nie dziś.

Biorąc pod uwagę, że komendant pachnie niemal tak smakowicie jak jego córunia, a w dodatku mógłby zostać użyty jako zakładnik, taka decyzja wydaje się być nieco nielogiczna. James, dostałeś ode mnie kredyt zaufania – postaraj się go utrzymać chociaż do końca tego rozdziału (wszystko i tak pójdzie w diabły za dwa tygodnie).

Nasi protagoniści dojeżdżają do Brokatowego Pałacu.

Emmett otworzył moje drzwiczki, jeszcze nim samochód stanął. Wyciągnął mnie ze środka, przytulił do swej szerokiej piersi i pędem ruszył w kierunku drzwi.

Bo niektórzy, jak widać, nie czują wszechogarniającej potrzeby beznamiętnego rzucania/ciągnięcia/przesuwania kobiety niczym kartonowego pudła.

Okazuje się, że Laurent nieco zasiedział się na herbatce i obecnie pomaga naszym protagonistom ułożyć niecny plan zmylenia Jamesa.

.

– Czy możesz go powstrzymać?

Laurent pokręcił przecząco głową.

– Nic nie powstrzyma Jamesa, kiedy już zacznie tropić.

– Ja się nim zajmę – obiecał Emmett. Nie było wątpliwości, co do tego, co miał na myśli.

– Nie dasz rady. Żyję już trzysta lat i nigdy nie spotkałem kogoś takiego jak on. Pokona każdego. Dlatego właśnie dołączyłem do niego i Victorii.

Emm, przestań, bo będę musiała stworzyć dla ciebie osobną kategorię.

Aha, Meyer?

*bierze głęboki wdech*

JEDYNYM TALENTEM, JAKIM OBDAROWAŁAŚ TOFIKA JEST UMIEJĘTNOŚĆ GRY W CIUCIUBABKĘ. TEN FACET NIE MA ŻADNEJ OFENSYWNEJ MOCY I ANI RAZU NIE ZOSTAŁ OPISANY JAKO DOBRY WOJOWNIK. CZY BYŁABYŚ ŁASKAWA WYTŁUMACZYĆ, CO CZYNI GO TAK NIEPOKONANYM?!

Głupota: + 200

Jedna stówa za eskalację głupoty, a druga na zaś – bo wszyscy wiemy, jak niedługo skończy „Pan Niezwyciężony”.

Laurent zdecydowanie odmawia udziału w walce (W zasadzie dlaczego? Wszak przed chwilą piał z zachwytu nad zdolnościami swego ex-kompana), ale deklaruje, że zamierza pożegnać się w pokoju i udać na północ do niesławnych Denali (najwyraźniej podczas podwieczorku pokazano mu rodzinny album ze zdjęciami i uznał, że jedna z sióstr jest wara grzechu; nie widzę żadnego innego wytłumaczenia, dlaczego gość, który – jak wiemy z Nju Muna - ewidentnie nie ma ochoty na przejście na wegetariańską dietę decyduje się na nagłe udomowienie).

– Nie lekceważcie możliwości Jamesa.

Czy dowiemy się wreszcie dlaczego?

Posiada błyskotliwy umysł

...No tak. W tym momencie Cullenowie faktycznie są w kropce.

i niezwykle wyczulone zmysły

Jak każdy wąpierz?

a wśród ludzi czuje się równie swobodnie jak wy.

Innymi słowy, na tym polu remis.

Z pewnością nie będzie dążył do bezpośredniej konfrontacji...

Bystrzak z niego. Swoją drogą, zapamiętajmy tę informację.

Przykro mi, Stefa; nadal same pudła.

Głupota: + 10

Laurent się zmywa...

...A nasze misie-pysie rozpoczynają Operację „Tofik”.

Pamiętacie, co mówiłam o spiętrzaniu się głupoty? Dotarliśmy do momentu, w którym Carlisle i spółka ustala ostateczny plan rozprawienia się z nieproszonym gościem. Tym razem nie będę dawała punktów za pojedyncze cytaty – podsumuję wszystko pod sam koniec.

(...)Esme wcisnęła jakiś niepozorny przycisk na ścianie i ogromną połać szyby od strony ogrodu zaczęły przesłaniać wielkie, metalowe okiennice. Niemiłosiernie skrzypiały.

Zamontujcie jeszcze pancerne drzwi i wykopcie schron w piwnicy. Nie-do-końca-biały-krwiopijca przed chwilą poinformował was, że Jim nie zaatakuje was bezpośrednio. A jeżeli boicie się, że was podsłucha, to po prostu WYŚLIJCIE KOGOŚ NA PATROL PO OKOLICY, do diaska!

– Jaki macie plan?

– Odwrócimy jego uwagę, a wtedy Alice i Jasper odeskortują Bellę na południe.

– A potem?

– Gdy tylko Bella znajdzie się w bezpiecznej odległości, zapolujemy na gada – oświadczył Edward zimnym tonem wyrachowanego mordercy.

– Chyba nie mamy innego wyboru – przyznał Carlisle ponuro.

Carlisle, przestań się zgrywać, dobrze wiem, że dostajesz orgazmu na samą myśl o nowej ofierze; jesteś w tym bardzo podobny do swojego syna.

– Weź ją na górę – rozkazał Edward Rosalie. – Zamieńcie się ubraniami. – Wytrzeszczyła oczy z niedowierzaniem.

– Dlaczego ja? – syknęła. – A kimże ona jest dla mnie? To ty ją sobie sprowadziłeś na naszą zgubę.

Tak, tak, Rose to Scary Sue. Stefciu, przyszło ci może przez myśl pisząc tę scenę, że odpowiedź Rosalie jest wprawdzie dosyć ostra, ale też w pewnym stopniu usprawiedliwiona? Wardo przywlókł do domu praktycznie obcą osobę, a teraz wymaga, by cała rodzina ryzykowała życie w jej obronie (udawajmy przez chwilę, że Tofik jest zagrożeniem) – w tym także i ukochany panny Hale.

Przyglądałam się uważnie Edwardowi. Znając jego wybuchowy charakter, bałam się, jak zareaguje.

Rzucam rękawicę – niech jakikolwiek Twihard (może być ten sam, o którego prosiłam kilka akapitów wyżej) spróbuje mi wmówić, że można ten fragment odczytać w jakikolwiek inny sposób niż: „Miałam przeczucie, że Rosalie za chwilę dostanie w twarz za brak współpracy z Małym Księciem”.

Tyran: + 100

Bo nienawidzę tego buca niemal tak, jak jego tatula.

Ostatecznie to Esme decyduje się zabawić w przebieranki, bez pytania bierze więc Belcię na ręce (ONA. POTRAFI. CHODZIĆ) i biegnie do sypialni, by dokonać szybkiej wymiany garderoby (cel:zmylenie tropiciela poprzez przemieszanie zapachów). Kiedy panny wracają na dół, reszta rodziny jest już gotowa:

Pod naszą nieobecność najwyraźniej wszystko zostało ustalone. Edward i Emmett byli gotowi do wyjścia, a ten drugi dźwigał imponujący wagą plecak. Carlisle podał Esme coś niewielkiego. Kiedy odwrócił się, by wręczyć podobny przedmiot Alice, okazało się, że to maleńki srebrny telefon komórkowy.

– Esme i Rosalie wezmą twoją furgonetkę, Bello – poinformował mnie doktor, przechodząc obok. Skinęłam głową, zerkają z niepokojem na dziewczynę. Wpatrywała się w Carlisle'a z nieskrywaną niechęcią.

– Alice, Jasper – weźcie mercedesa. Na południu Stanów przydadzą wam się przyciemniane szyby.

Tak jak ja, oboje pokiwali głowami.

– My pojedziemy jeepem.

Zdziwiło mnie, że ma zamiar jechać z Edwardem. Nagle zdałam sobie z przerażeniem sprawę, że cała ta trójka wybiera się na polowanie.

– Alice, złapią haczyk? – spytał Carlisle przyszywaną córkę.

Oczy wszystkich spoczęły na dziewczynie. Zacisnęła powieki i znieruchomiała.

Po chwili otworzyła oczy.

– James pójdzie waszym tropem. Kobieta będzie śledzić furgonetkę. – Mówiła z dużym przekonaniem. – Powinniśmy zdążyć się im wymknąć.

No i wreszcie dotarliśmy do punktu kulminacyjnego dzisiejszego odcinka: oto genialny plan rodziny C. Zróbmy małą listę.

• Biorąc pod uwagę, że meyepiry nie jedzą, nie piją i nie śpią, jestem pewna, że plecak Emmetta zawiera mnóstwo fantastycznych rzeczy, jak maczeta, granat ręczny i lasso.
• Ci nuworysze mają w garażu pięć tysięcy aut, ale Alice do dziś nie była w posiadaniu komórki?
• Wąpierze mają fantastyczny wzrok. Zauważenie, iż w furgonetce Belli siedzi przebrana Esme, powinno zająć Victorii góra kilka minut od rozpoczęcia pościgu; a wtedy dziewczyna przekaże wiadomość
• Jamesowi, który nie ma ŻADNEGO powodu do szpiegowania męskiej reprezentacji rodziny (no, chyba, że chce poprosić Emma o autograf; w takim przypadku wybaczamy); I kto tu właściwie kogo goni, u diaska? Podobno to Edzio i spółka mieli ścigać tropiciela, a nie na odwrót!
• Jak rozumiem, Jasper z Alą będą się poruszali po Arizonie jedynie nocą, oh wait.
• TEN. PLAN. JEST. IDIOTYCZNY.
  Naprawdę – choćbym myślała cały weekend, nie wpadłabym na głupsze rozwiązanie tej sytuacji. Cullenowie wiedzą, że James chce uniknąć bezpośredniej konfrontacji; jest ich więcej; mają nadnaturalne umiejętności. Co w takim razie robią?
  Bunkrują się u siebie w domu, wysyłając dwóch-trzech reprezentantów rodziny na łowy (uprzednio ściągając do siebie Charliego)?
  Patrz wyżej + jeszcze jedna osoba do pilnowania Victorii?
  Nie. ROZDZIELAJĄ SIĘ.
  Naprawdę – jak można być AŻ TAK głupim?! Wystarczyłoby usiąść w kółku i wsadzić Bellę w środek. Rozpraszając się, dają Jimowi dokładnie to, czego pragnie – okazję do pościgu i zabawy w kotka i myszkę. W dodatku będą zbyt daleko, by szybko się skontaktować, gdyby coś – ekhm, ekhm – poszło nie tak. Zbyt dużo rzeczy może tu po prostu nie wypalić: James może (spoiler alert!) okazać się bystrzejszy od naszych bohaterów i zagrać w tę grę po swojemu, Victoria może odkryć podstęp, panowie mogą nie dać sobie rady z polowaniem, w całym zamieszaniu może zginąć Charlie (Czy ktoś w ogóle zamierza pilnować nieszczęsnego gliny?...A zresztą, co ja gadam, Charles Swan nie potrzebuje ochrony). To po prostu nie ma sensu.

Głupota: + 300

W mgnieniu oka Edward znalazł się przy mnie, przycisnął mocno do siebie i uniósł tak, by mieć moją twarz przed sobą, po czym pocałował, nie zwracając uwagi na obecność rodziny. Jego lodowate wargi były twarde jak kamień. Trwało to ledwie ułamek sekundy. Postawiwszy mnie z powrotem na ziemi, wpatrywał się jeszcze we mnie jakiś czas z uczuciem, trzymając moją twarz w dłoniach. A potem uczucie zgasło, oczy zmartwiały. Odwrócił się i poszli.

Po mojej twarzy spływały bezgłośnie strumienie łez. Pozostali odwrócili grzecznie wzrok.

Zapadła cisza.

A są romantyczne strugi deszczu i podkład Williamsa? Bo jeśli nie, to masz, Bello, pełne prawo do reklamacji i całościowej refundacji kosztów.

Angst: + 20

Członkowie rodziny rozchodzą się na wybrane stanowiska; w domu zostają tylko Belka z Jasperem (Alice poszła przyprowadzić auto).

– Wiesz co, nie masz racji – powiedział cicho.

– Co takiego?

– Potrafię wyczuć targające tobą emocje. Uwierz mi, jesteś tego warta.

Jasper, jak przystało na prawdziwego akwizytora firmy L'Oreal, nie zapominał o konieczności werbowania klientów nawet w sytuacji zagrożenia zdrowia i życia.

Ala zjawia się z powrotem, bierze pannę Swan na ręce (Sukces! Wpierw zapytała), po czym cała trójka opuszcza posesję:

zostawiając za sobą zapalone światła.

Jak przebiegnie podróż? Czy podstęp się uda? Ile wyniesie ostateczny rachunek za prąd? O tym wszystkim już za tydzień.

Statystyka:

Głupota: 861

Asshole: 400

Tyran: 140

Zły ojciec: 100

Zła córka: 100

Angst: 21

Maryboo