Rozdział XXIII: Anioł

Dzisiejszy rozdział...liczy sobie cztery i pół strony.

Nie w e-booku. W wersji papierowej.

CZTERY I PÓŁ STRONY.

Przysięgam, że kiedy zdałam sobie z tego sprawę tydzień temu po otwarciu „Zmierzchu” przysiadłam na łóżku i przez kilka dobrych minut po prostu wpatrywałam się w egzemplarz w moich rękach, wmawiając sobie, że najwyraźniej posiadam wadliwą wersję; niestety, nic z tego. Ten rozdział nie ma prawa bytu, gdyż doskonale sprawdziłby się jako zakończenie poprzedniego odcinka; nie ma żadnej fabuły, pomijając (cudownie komiczne) angstowanie naszych gołąbeczków i dwa potężne naukowe faile; i co gorsza, nie ma żadnego powodu, dla którego powinnam go zanalizować...

...ponieważ już to zrobiłam.

Jak zapewne część z Was kojarzy, jakiś czas temu zamieściłam fica mojego autorstwa traktującego o odczuciach McSparkle'a względem przemiany Belki. Kilkoro z Was wyraziło o nim pochlebne opinie, co bardzo mnie wzrusza i cieszy. Problem polega na tym, że...to nie była parodia. Wierzcie lub nie, ale moja twórczość była (pomijając alternatywne zakończenie) nie tylko stuprocentowo kanoniczna, ale w dodatku znacznie poważniejsza niż to, co ujrzycie w dzisiejszym odcinku. Dlatego wszystkich odwiedzających ten blog zachęcam, by przed przejściem do właściwej części analizy przypomnieli sobie lub zapoznali się z czwartą z historyjek, „Melancholikiem”. Zaznaczam, że fanfik powstał bez ścisłego opierania się o materiał źródłowy, czytaj: w czasie jego tworzenia nie zerkałam do „Zmierzchu”, bazowałam jedynie na moich wspomnieniach dotyczących owej sceny. Gwarantuję, że po lekturze będziecie mogli w ciemno zaręczyć, iż znacie mniej więcej połowę materiału z dzisiejszej notki.

Aha – ten rozdział zawiera słowo-klucz. Jestem pewna, że nawet nasi sześcioletni czytelnicy (o ile, oczywiście, mamy takowych) będą w stanie bez problemu je zidentyfikować, niemniej dla pozbycia się wszelkich wątpliwości oznaczę owo słówko pogrubieniem – choćby tylko po to, abyście mogli ujrzeć na własne oczy, jak potężny jest nowy (choć, szczęśliwie, tymczasowy) fetysz Stefy.

Śniłam. Musiałam śnić, bo usłyszałam najwspanialszy ze wszystkich odgłosów, jakie byłam w stanie sobie wyobrazić, choć równie piękny i podnoszący na duchu, co przerażający. Było to także warknięcie, ale dłuższe – niski, głęboki ryk. Ten drapieżnik był naprawdę rozwścieczony.

Piękny, podnoszący na duchu ryk drapieżnika. To dzięki takim właśnie fragmentom praca analizatora nabiera wszystkich barw tęczy.

A potem zyskałam pewność, że już nie żyję.

Pomyślałam tak, ponieważ z oddali, sponad powierzchni wody, dobiegło moich uszu wołanie anioła. Anioł powtarzał moje imię, wzywał mnie właśnie do tego nieba, do którego tak bardzo pragnęłam się dostać.

(...)

– Nie! Och, Bello! Nie! – wołał anioł załamany.

Ale oprócz tego cudownego głosu zaczęłam też słyszeć inne dźwięki, dźwięki tak okropne, że mój mózg usiłował mnie przed nimi chronić – jakieś wielkie poruszenie, złowieszczy, basowy pomruk, głośne chrupnięcie i czyjeś wycie, które nagle się urwało... Wolałam skupić uwagę na tym, co mówi anioł.

– Bello, proszę, tylko nie to! Proszę, Bello! Posłuchaj mnie! Bello, błagam!

Chciałam odpowiedzieć, że jestem gotowa zrobić dla niego wszystko, o co tylko poprosi, ale nie potrafiłam odnaleźć swoich ust.

– Carlisle! – krzyknął anioł z rozpaczą. – Bello, nie! Och, tylko nie to! Nie! Bello! – Anioł zaniósł się spazmatycznym szlochem.

Nie, pomyślałam, anioły nie powinny płakać, choćby i bez łez.

(…)

Poczułam, że coś wciska mi się w czaszkę. Zabolało. A potem, jeden po drugim, obudziły się inne źródła bólu, silnego bólu. Ból przedarł się do mnie przez ciemność, wyrwał mnie z niej, wydobył na powierzchnię. Głośno jęknęłam.

– Bello! – zawołał anioł.

– Straciła trochę krwi, ale rana na głowie nie jest głęboka – oświadczył ktoś opanowanym głosem. – Uważaj na nogę, jest złamana.

Anioł wydał z siebie groźny ryk.

Meyer? Wiedząc, KTO jest owym aniołem jestem, mówiąc najogólniej, zniesmaczona tym fragmentem – zwłaszcza kawałkiem o niebie, które bynajmniej nie jest w tym wypadku synonimem Raju (niezależnie od tego, co próbujesz nam wmówić otwartym tekstem). Nie będę teraz dzielić się moimi przemyśleniami na ten temat – zostawiam to na specjalną okazję, ale apeluję: skoro już uparłaś się zrobić ze swojego awatara osobę, która ma (jak sama przyznała w Nju Munie) swą duszę w głębokim poważaniu i z całego serca pragnie przeistoczyć się w potwora (nawet za cenę ewentualnego wiecznego potępienia), to zrób mi przynajmniej tę przyjemność i racz nie porównywać procesu transformacji w przeklęte monstrum do przejścia przez Perłową Bramę. Dziękuję.

Pomijając kwestie religijne (głęboko pragnę uniknąć wszelkich dyskusji na tle wyznaniowym, politycznym, czy też etycznym na tym blogu – proszę, miejcie to zawsze na uwadze, zamieszczając komentarze, bo z takich sporów nigdy nie wynika nic przyjemnego), ten fragment jest całkowicie pozbawiony sensu, albowiem już za chwilę przekonamy się, iż Bella doskonale wie do kogo w rzeczywistości należy ów głos (nie, żeby było to trudne do odgadnięcia – ostatecznie kto, poza narratorką, jest największą Dramatyczną Lamą tej serii?)

Głupota: + 10

Kicz: + 20

Angst: + 50

No dobrze, moi drodzy, w tym momencie powieści następuje koniec fetyszu Stefy. Czy jesteście w stanie odgadnąć, jaka nadnaturalna istota dostąpiła wątpliwego zaszczytu pojawienia się w „Zmierzchu” jako synonimiczne określenie na Edwarda C. (dwulatkowie mogą korzystać z podpowiedzi rodziców)?

...Stefa? Jako fanka „Supernatural”, własnoręcznie przygotowałam dla ciebie specjalny prezent. Masz moje pozwolenie na używanie go w dowolnym miejscu i kontekście, aczkolwiek osobiście zalecałabym powieszenie go na ścianie i głośne recytowanie zawartej w nim formułki każdorazowo przed zaśnięciem.

Nie ma za co.

...A tak swoją drogą, kto jest za tym, żeby Castiel spełnił życzenie Belli i przemówił do niej – rzecz jasna, swoim PRAWDZIWYM głosem?

Okazuje się, że Belcia nie tylko złamała nóżkę i solidnie przydzwoniła w głowę, ale w dodatku pogruchotała sobie żebra. Wszystkie te plagi są jednak niczym w porównaniu z bólem ręki, w którą ukąsił ją Tofik – Bella porównuje tę sensację do trzymania kończyny w ogniu.

– Edward... – Chciałam mu o tym powiedzieć, ale dźwięki ociężale opuszczały moje gardło. Sama nie rozumiałam tego, co mówię.

– Wyjdziesz z tego, Bello, słyszysz? Kocham cię.

– Edward... – ponowiłam próbę. Tym razem poszło mi lepiej.

– Jestem, jestem przy tobie.

– Boli – jęknęłam.

– Wiem, Bello, wiem. – A potem, do kogoś innego, głosem przepełnionym cierpieniem: – Czy nic się nie da z tym zrobić?

Wkleiłam ten fragment z dwóch powodów:

a) z jakiegoś powodu Belcia nagle rozpoznaje swego lubego i przestaje używać durnych metafor (nie, nie ma tu żadnego przejścia ani jakiegokolwiek wyjaśnienia tego fenomenu – ot, najwyraźniej Stefci znudził się symbolizm albo uznała, że jej czytelnicy nie załapią tak wyszukanego zabiegu literackiego)

b) Spoiler alert: meyepiry jeszcze nie wiedzą, że James uchlał Belkę, ergo pytanie Edzia dotyczy ...udzielenia pierwszej pomocy osobie z poważnymi urazami, zarówno wewnętrznymi, jak i zewnętrznymi. Czy to chłopię przypadkiem nie ukończyło DWUKROTNIE akademii medycznej? Edwardzie, czyżbyś przez wszystkie te lata jechał na ściągach?

Głupota: + 1

– Niech ktoś wyjmie moją rękę z ognia! – krzyczałam. – Niech ktoś go ugasi!

– Carlisle, co z tą ręką?

– Jednak ją ugryzł. – Doktor był zbulwersowany swoim odkryciem.

:D

Z ręką na sercu – przez kilka chwil po przeczytaniu ostatniej linijki nie byłam w stanie stworzyć żadnego sensownego komentarza. Całą moją wyobraźnię i moc twórczą pochłonął obraz Carlisle'a wpatrującego się w rękę Belli z taką miną:

Dlaczego Stefa nie weźmie się za pisanie parodii? Wychodzi jej to znacznie zgrabniej niż oryginalna twórczość.

– Jest szansa, że się uda – oświadczył Carlisle.

– Co takiego? – spytał Edward z niedowierzaniem.

– Zobacz, może będziesz umiał wyssać jad. Rana jest tylko odrobinkę zabrudzona.

(…)

– Decyzja należy do ciebie, Edwardzie. Nie mogę ci pomóc. Jeśli masz zamiar wyssać jad, muszę najpierw powstrzymać krwawienie.

...

...Eee...Meyer...Nie.

W zasadzie, cały ten fragment można by podsumować następująco:

Ale ten odcinek i tak jest już oburzająco krótki, pozwolę sobie zatem nieco rozwinąć tę myśl.

Na początek pierwsza część cytatu. Stefciu, wiem, że konieczność przeprowadzenia jakiegokolwiek researchu automatycznie wywołuje u ciebie napad paniki, ale niestety – niestety: jeżeli chce się wpleść w fabułę swej książki wątki naukowe/medyczne/biologiczne, a nie jest się zbyt biegłym w tej dziedzinie, należy udać się do mądrzejszych od siebie i skonsultować swą ideę ze specjalistą Gdybyś poszła za moją radą (równocześnie idąc w moje ślady), zapewne otrzymałabyś podobną odpowiedź do tej, która przyszła na moja skrzynkę, gdy wysłałam pytanie o prawdopodobieństwo danego scenariusza do drogiej współautorki tego bloga (znacznie lepiej niż ja rozeznanej w dziedzinie nauk ścisłych):

Cóż, biorąc pod uwagę, że superjadzik jest, no wiesz, super, to oczywiście, po kilku minutach miałaby go już wszędzie i byłoby po sprawie, chyba, żeby ją jakoś magicznie zdializowali. Tylko że żadna błona półprzepuszczalna używana w dializach nie dałaby rady, bo jadzik by ją rozpuścił. Czyli Belcia jest wąpierzem albo trupem. Tzn. być powinna.

Innymi słowy, Matka Natura głosuje na „nie” w kwestii planu cudownego odratowania panny Swan. Ale naprawdę, pomijając już argumenty stricte naukowe – jak właściwie Stefa to sobie wyobraża? Czy jej zdaniem układ krwionośny wygląda jak dwupasmówka – krew leci sobie, a jad sobie? Czy Stefa nigdy nie mieszała ze sobą dwóch płynów (chociażby wody mineralnej z sokiem), żeby nie wiedzieć, że po zetknięciu się jadu z krwią Wardo nie powinien być w stanie wyssać TYLKO jednego z nich? No i w końcu – w jakim tempie rozprzestrzenia się to dziadostwo, skoro McSparkle ma zamiar wyssać truciznę tę samą drogą, jaką zaszczepił ją Jim, to jest przez ranę na ręce? Czy mam rozumieć, że skoro transformacja w meyepira trwa trzy dni, to jad porusza się po organizmie w tempie ślimaka po valium i wciąż jeszcze nie opuścił kończyny Belki?

A jeśli chodzi o część drugą...Carlisle. Jesteś jednym z nielicznych (jeśli nie jedynym) wampirów na tej planecie, który jest całkowicie odporny na ludzką krew. Masz doświadczenie nie tylko w ratowaniu ludzi, ale i w dokonywaniu transformacji – co, jak wiemy, jest trudną sztuką z powodu nienasyconego pragnienia wąpierzy. Bella ma najwyraźniej zaledwie kilka minut, nim rozpocznie się transformacja (jeśli ktoś z Was da radę logicznie wyjaśnić działanie superjadu, dostanie e-cukierki. Mówię absolutnie poważnie). Kto zatem, zdaniem naszego doktora, nadaje się najlepiej do akcji ratunkowej?

...Facet, dla którego krew ofiary jest tym, czym kryptonit dla Supermana i litr wódki dla alkoholika.

Czy ktoś może mi wytłumaczyć, DLACZEGO, U DIASKA, CARLISLE I ED NIE MOGĄ ZAMIENIĆ SIĘ MIEJSCAMI??? McSparkle ma tytuł lekarza, niemożliwe więc, aby nie wiedział, jak zatamować krwawienie. Meyepiry są superszybkie – zamiana miejsc powinna zająć naszym protagonistom ćwierć sekundy!

STEFCIU, WIEM, ŻE CHCIAŁAŚ ZAMKNĄĆ (EKHM, EKHM) AKCJĘ POWIEŚCI ROMANTYCZNYM „MIŁOŚĆ WSZYSTKO ZWYCIĘŻY”, ALE PROSZĘ, SPRÓBUJ CHOĆ RAZ DOPROWADZIĆ DO WCZEŚNIEJ OBMYŚLONEGO WĄTKU W TAKI SPOSÓB, BY NIE OBYŁO SIĘ TO KOSZTEM UTRATY ZNACZNEJ CZĘŚCI PUNKTÓW IQ PRZEZ BOHATERÓW.

Głupota: + 300

Edward rozważa w myślach wszystkie za i przeciw idei przedłożonej mu przez papę, Carlisle wysyła Alice po coś do usztywnienia nogi Belki (tak, Ala cały czas tu była i nie, jej obecność nie miała absolutnie żadnego wpływu na dotychczasową fabułę rozdziału), Edward sporządza symulację komputerową procesu usuwania trucizny, Belcia krzyczy, Carlisle popędza syna, Edward dzwoni po poradę do wróżki, Bella jest na granicy przemienienia, Edward sprawdza w horoskopie, czy dzisiejszy układ planet sprzyja podejmowaniu dramatycznych decyzji, Belcia niemal mdleje, Edward wysysa jad, Belcia mdleje trochę bardziej...

...Co? Myślicie, że pominęłam wzruszającą, pełną napięcia scenę? No to spójrzcie:

Jako że patrzyłam mu prosto w oczy, byłam świadkiem tego, jak na te słowa zmienił się wyraz jego twarzy. Miejsce wahania zajęła dzika determinacja. Zacisnął zęby. Poczułam, że jego chłodne palce przyciskają w zdecydowany sposób moją zmizerowaną rękę do podłogi. A potem Edward pochylił się nade mną i przytknął wargi do rany.

(…)

– Edward... – Chciałam go zawołać, ale nie słyszałam własnego głosu. Za to usłyszeli mnie pozostali.

– Jest tuż obok ciebie, Bello.

– Zostań, zostań ze mną, proszę...

– Nie ruszę się ani na krok. – Słychać było, że jest wyczerpany, ale w jego głosie pobrzmiewała też nutka triumfu.

Westchnęłam uradowana. Ogień zgasł, a ból w pozostałych częściach ciała zelżał pod wpływem ogarniającej mnie fali senności.

– Jesteś pewien, że wszystko wyssałeś? – spytał Carlisle z oddali.

– Nie wyczuwam już smaku jadu – oznajmił Edward cicho. – Nic prócz morfiny.

Tak. To wszystko. Dramatyczny moment zwycięstwa nad własną naturą i instynktem drapieżcy w imię uratowania życia ukochanej wygląda...jak na załączonym obrazku. Prawdziwie poruszająca scena, prawda?

Naprawdę nie wiem, jak Stefcia to robi; ta kobieta wciska przemyślenia i dialogi rodem z harlequina do każdej możliwej sceny, ale kiedy fabuła naprawdę wymaga nieco wzniosłości, otrzymujemy tekst, który wygląda jak nieco ugładzony fragment scenariusza – kompletnie pozbawiony emocji i wzruszeń.

Jako, że niebezpieczeństwo zostało oddalone, nasze gołąbeczki oddają się temu, co lubią najbardziej, a więc gruchaniu o swej wielkiej miłości (magiczna moc morfiny zdołała nadzwyczaj szybko uśpić ból połamanych żeber); doktor przerywa im jednak pytaniem o Renee (a właśnie, Renee! Była jedna taka w tej książce). Bella przyznaje, że nie jest w stanie odróżnić starego nagrania VHS od autentycznego głosu swej matki (pamiętacie, co pisałam o czyszczeniu uszu dwa rozdziały temu?), oraz informuje Alę, że Tofik znał ją jako człowieka. Nasza heroina wyczuwa benzynę (spoiler alert: to Emmett zdenerwował się w końcu niekompetencją wszystkich wokół i postanowił raz na zawsze rozwiązać problem zwany Jamesem) i wysila się na ostatni dialog przed zamknięciem oczu:

Czas ją przenieść – zakomunikował Carlisle.

– Nie – jęknęłam. – Chcę spać.

– Śpij, kochanie, śpij – uspokoił mnie Edward. – Ja cię wyniosę.

Już po chwili byłam w jego ramionach, twarz wtuliłam w jego pierś. Ból minął. Odpływałam w niebyt.

– Śpij, śpij – usłyszałam jeszcze przed zaśnięciem.

...Meyer, widziałaś może kiedyś film, w którym piękny młodzieniec krzyczy do swej rannej (choć wciąż równie pięknej) partnerki, by nie zamykała oczu? Podejdź nieco bliżej, zdradzę ci sekret: ma to podłoże medyczne. Bella nie jest zmęczona po pracy na roli; straciła sporo krwi i ma spore urazy wewnętrzne, więc jej „odpłynięcie” ma mniej wspólnego z udaniem się pod skrzydła Morfeusza, a więcej z możliwością rychłego spotkania z świętym Piotrem.

W takich chwilach zaczynam podejrzewać, że Wardo, wstydząc się braku jakichkolwiek życiowych dokonań, najzwyczajniej w świecie kupił dyplom na czarnym rynku.

Głupota: + 30

I to już wszystko na dziś, moi drodzy. W następnym odcinku zawędrujemy do szpitala i po raz pierwszy w tej serii (a także, jak na ironię, przedostatni w historii naszych analiz) przekonamy się, czego najbardziej na świecie pragnie panna Swan. Zostańcie z nami!

Statystyka:

Głupota: 341

Angst: 50

Kicz: 20

Maryboo

Ps. Z ciekawości wkleiłam dzisiejszy rozdział do Worda. Okazuje się, że moja analiza zawiera ponad tysiąc słów więcej niż oryginał...