Rozdział IX: Teoria

Dzisiejsza analiza...Przyjmie nieco inną formę niż zazwyczaj – z dwóch powodów. Primo: Święta uniemożliwiły mi wyrobienie się czasowo ze zwyczajową formą polegającą na komentowaniu poszczególnych paragrafów. Secundo: ten rozdział w 99% składa się wyłącznie z rozmowy między Edkiem i Bellą i gdybym chciała przerobić go w tradycyjny sposób, musiałabym wciskać swoje uwagi mniej więcej co drugą linijkę.

Cały poniższy dialog – który, jak już wspomniałam, jest właściwie jedynym wydarzeniem mającym miejsce w odcinku dziewiątym – jest oparty na treści książki...Z drobnymi kosmetycznymi zmianami, mającymi na celu uwydatnienie Stefciowych głupot. Podobną (choć nie identyczną) formę zastosowałam przy analizie rozdziału 23 z „Księżyca w Pełni”; mam nadzieję, że przypadnie Wam do gustu i teraz, zwłaszcza, że będzie ona wstępem do pewnej zabawy, której reguły zdradzę Wam pod koniec analizy ;)

Dla utrzymania konwencji zrezygnowałam z komentarzy narratora.

No to zaczynamy!

***

Nasi protagoniści wracają z romantycznej kolacji; podróż umila im następująca konwersacja:

– Edwardzie, czy mogę ci zadać jeszcze tylko jedno pytanie? Przysięgam, że to już wszystko.

– Tylko jedno.

– Hm... Mówiłeś, że wiedziałeś, że nie weszłam do księgarni a potem poszłam na południe. Jak

to odgadłeś?

- ….

– Myślałam, że już nic przed sobą nie ukrywamy.

– Dobrze, już dobrze. Jesteś strasznie nachalna. Skoro już koniecznie musisz wiedzieć... Zwęszyłem twój trop. Zadowolona?

– Nie odpowiedziałeś na jedno z moich pierwszych pytań.

– Bello, zadałaś mi tylko jedno...

- Mam na myśli naszą poprzednią rozmowę.

- Na przyszłość postaraj się, proszę, być nieco bardziej precyzyjna.

– Jak to działa? Jaki jest mechanizm tego czytania w myślach. Potrafisz prześwietlić każdego,

niezależnie od tego, gdzie jest? Jak to robisz? Czy reszta twojej rodziny...?

– Ależ ciekawscy jesteśmy! Poza tym to więcej niż jedno pytanie. No dobrze, niech ci będzie.

Prócz mnie nikt z rodziny tego nie potrafi. Nie usłyszę też każdego niezależnie od jego

oddalenia. Muszę znajdować się dość blisko. Im lepiej dany „głos” znam, tym mi łatwiej – z jakiejś przyczyny ludzkie myśli brzmią dokładnie tak samo jak rzeczywiste wypowiedzi. Można by to przyrównać do przebywania w wielkiej, wypełnionej ludźmi sali. Słyszy się szmer setek rozmów, lecz każdej z nich z osobna się nie śledzi. Musisz wybrać, którą z nich chciałabyś podsłuchać. Najczęściej po prostu się wyłączam, nieustanne brzęczenie ludzkich myśli po jakimś czasie zaczyna działać ci na nerwy. To cud, że udało mi się nie oszaleć przez te wszystkie dekady nieustannych szumów w mojej głowie. Łatwiej też wtedy udawać „normalnego”. Inaczej nawiązywałbym do myśli rozmówcy zamiast do jego wypowiedzi.

– Jak sądzisz, dlaczego mnie nie słyszysz?

– Przyznaję, to zaskakujące. Jak do tej pory nie spotkałem jeszcze żadnego człowieka, który byłby w stanie oprzeć się mojemu darowi. Jedynym wytłumaczeniem, na które wpadłem, jest to, że twój umysł funkcjonuje inaczej niż umysły innych ludzi. Można by rzec, że nadajesz na falach krótkich, a ja odbieram tylko UKF. Wybacz tę niedoskonałą metaforę, ale to jedyny sposób w jaki mogę to ująć, jeśli...cóż...nie chcę cię obrazić.

– Mój mózg nie pracuje normalnie? Jestem walnięta?

– Ja tu słyszę w głowie głosy, a ty się przejmujesz, że jesteś wariatką. Nie martw się, to tylko teoria. Równie dobrze może okazać się, iż nie ma żadnego logicznego wytłumaczenia dla tego fenomenu. Właśnie, a co z twoją teorią?

- ….

– Myślałem, że już nic przed sobą nie ukrywamy.

(Bella spogląda na szybkościomierz)

– Matko Boska, Józefie święty! Natychmiast zwolnij!

– Coś nie tak?

– Jedziesz sto sześćdziesiąt na godzinę!

– Spokojnie.

– Chcesz nas zabić?

– Przestań siać panikę. Jeżeli mówię, że nic ci nie grozi, to tak właśnie jest, koniec kropka.

– Dokąd ci się tak spieszy?

– Zawsze tak jeżdżę.

– Patrz na jezdnię!

– Nigdy nie spowodowałem wypadku, Bello. Ba, nawet nie dostałem mandatu. Uwierz mi, żaden przedstawiciel prawa nie dałby rady mnie namierzyć. Można powiedzieć, że jestem bezkarny, gdy w grę wchodzi prowadzenie pojazdu.

– Ha, ha, ha. Pamiętaj, że Charlie jest gliniarzem. Zostałam wychowana w poszanowaniu dla prawa. Choć biorąc pod uwagę twoją niezwykłość, jeśli zmienisz ten wóz w owinięty wokół drzewa precel, pewnie po prostu otrzepiesz się i pójdziesz do domu.

– Oczywiście. Ale ciebie to, niestety, nie dotyczy. Jesteś w końcu tylko człowiekiem.

(Edward niechętnie zwalnia do 120km/h)

– Zadowolona?

– Prawie.

– Nie cierpię się tak wlec.

– To jest dla ciebie wleczenie?

– Nie chcę słyszeć ani słowa więcej na temat mojego stylu jazdy. Nadal czekam, aż zdradzisz mi

swoją najnowszą teorię. Nie będę się śmiać.

– Boję się raczej, że się rozgniewasz.

– Aż tak źle?

– Obawiam się, że tak.

– Do dzieła.

– Nie wiem, od czego zacząć.

– Może od samego początku? Wspominałaś, że nie wpadłaś na to sama.

– Zgadza się.

– Co ci pomogło? Film? Książka?

– Pojechałam w sobotę nad morze. Spotkałam przypadkiem kolegę z dzieciństwa, Jacoba Blacka. Nasi ojcowie przyjaźnią się od lat. Ojciec Jacoba jest członkiem starszyzny Ouileutów. Poszliśmy na spacer... Opowiadał mi różne miejscowe legendy – chyba chciał mnie nastraszyć. Jedna z nich była o...

– Mów dalej.

– O wampirach.

– I od razu pomyślałaś o mnie?

– Nie. To Jacob zdradził mi tajemnicę twojej rodziny. No wiesz- wytłumaczył mi, że Zimni z legend to wy. Dopiero wtedy wszystko zaskoczyło.

(Edward milczy złowieszczo)

– Miał to wszystko za głupie przesądy. Nie spodziewał się, że mu uwierzę. Wprawdzie wszystkie szczegóły zgadzały się co do joty, ale to jeszcze żaden dowód. To moja wina, to ja to od niego wyciągnęłam – nie gniewaj się, Edwardzie, proszę.

– Dlaczego to zrobiłaś?

– Lauren dokuczała mi, że nie przyjechałeś z nami, chciała mnie sprowokować. Wtedy jeden z

Indian powiedział, że twoja rodzina nie zapuszcza się na teren rezerwatu, ale wyczułam, że za tym

stwierdzeniem kryje się coś więcej. Postarałam się więc, żebyśmy zostali z Jacobem sam na sam i

pociągnęłam go za język.

– Ciekawe, jakich sztuczek użyłaś.

– Próbowałam z nim flirtować. Poszło jak z płatka, aż sama się zdziwiłam – niemal jadł mi z ręki.

– Szkoda, że tego nie widziałem. To musiał być fantastyczny spektakl – ty i ten zapatrzony w ciebie nieszczęśnik. Biedny Black. A ty twierdzisz, że to ja mącę ludziom w głowach. Co zrobiłaś potem?

– Szukałam informacji w Internecie.

– I twoje podejrzenia się potwierdziły?

– Nie. Nic nie układało się w logiczną całość. Roiło się tam od różnych głupot. Aż w końcu...

– Co w końcu?

– Doszłam do wniosku, że to i tak nie ma znaczenia.

– Nie ma znaczenia?

– Nie. Nie obchodzi mnie to, kim jesteś.

– Nawet jeśli nie jestem człowiekiem? Jeśli jestem potworem? Zabójcą? Nawet jeśli jestem dla ciebie zagrożeniem?

– To naprawdę nie ma znaczenia. Podjęłam już decyzję. Nic, co usłyszę czy zobaczę nie zmieni tego, co wobec ciebie czuję...Nieważne, jak groźne czy dziwne miałoby to być.

– ...

– Zdenerwowałeś się. Nie powinnam była mówić.

– Nie. To dobrze, że wiem, co o mnie myślisz. Chociaż to szaleństwo.

– Ta hipoteza to bzdura?

– Nie o to mi chodzi. „To nie ma znaczenia”!

– A więc mam rację?

– Czy to ważne?

– Cóż...owszem. Ostatecznie chodzi mi o to, by odkryć kim jesteś... No i jestem ciekawa.

– Co chciałabyś wiedzieć?

– Ile masz lat?

– Siedemnaście

– I od jak dawna masz te siedemnaście lat?

– Jakiś czas.

– Okej. Tylko się nie śmiej... Dlaczego możesz pokazywać się w dzień?

– Idiotyczne zabobony.

– Słońce was nie spala?

– Kolejny wytwór popkultury.

– A co ze spaniem w trumnach?

– Znowu mit. Ja nie śpię.

– Wcale?

– Nigdy. Nie zadałaś mi najważniejszego pytania.

– To znaczy?

– Czy to nie oczywiste, Bello? Nie interesuje cię moja dieta?

– Ach, to.

– Tak, to. Nie chcesz wiedzieć, czy piję krew?

– Jacob coś wspominał...

– Co powiedział?

– Że... że nie polujecie na ludzi. Stwierdził, że ponoć nie jesteście niebezpieczni, ponieważ

ograniczacie się do zwierząt.

– Powiedział, że nie jesteśmy niebezpieczni?

– Niezupełnie. Że ponoć nie jesteście niebezpieczni. Ale plemię Quileute na wszelki wypadek

nie wpuszcza was na swój teren. To prawda? Nie polujecie na ludzi?

– Quileuci mają dobrą pamięć. Tylko się z tego powodu nie rozluźniaj. Dobrze robią, trzymając się od nas z daleka. Jesteśmy nadal niebezpieczni.

– Nie rozumiem.

– Staramy się, jak możemy i zazwyczaj nam wychodzi. Oczywiście, od czasu do czasu zdarzają nam się...potknięcia...ale to naturalne. Ostatecznie, taka jest nasza natura, a walka z samym sobą jest bardzo wyczerpująca. Czasami popełniamy błędy. Tak jak na przykład ja, pozwalając ci być ze mną sam na sam.

– To błąd?

– Błąd, który może nas drogo kosztować. Nie jestem z siebie przesadnie dumny, Bello. Gdyby coś ci się dziś przydarzyło...Carlisle jest w stanie zatrzeć ślady, ale staramy się unikać zamieszania wokół naszej rodziny. Mój jeden fałszywy krok oznaczałby konieczność natychmiastowej wyprowadzki.

– Opowiedz coś więcej.

– Co jeszcze chciałabyś wiedzieć?

– Może powiedz, dlaczego polujecie na zwierzęta, zamiast na ludzi.

– Co w tym takiego niezwykłego? Nie chcę być potworem. Zaatakowanie niewinnego człowieka to morderstwo. Żywiąc się zwierzętami staram się zachować choć cząstkę człowieczeństwa.

– Ale same zwierzęta nie wystarczają?

– Oczywiście nie mogę mieć pewności, ale można by to chyba przyrównać do żywienia się

serkiem tofu i mlekiem sojowym – w żartach nazywamy siebie wegetarianami. Taka dieta głodu,

czy też raczej pragnienia, do końca nie zaspokaja, ale mamy dość sił, by nie ulegać pokusom.

Zazwyczaj. Czasem jest naprawdę ciężko. Zdarza się, że wygrywa zew natury. Jak już mówiłem, walka z instynktem drapieżcy jest niezwykle męcząca. Nie zawsze starcza nam woli, by w porę się usunąć.

– Czy teraz musisz walczyć ze sobą?

– Muszę.

– Ale teraz nie jesteś głodny.

– Dlaczego tak uważasz?

– Zgaduję po oczach. Mówiłam ci już, mam pewną teorię. Zauważyłam, że ludzie, a zwłaszcza

mężczyźni, robią się drażliwi, kiedy doskwiera im głód.

– Jesteś spostrzegawcza, nie ma co!

– Czy w weekend polowałeś z Emmettem?

– Tak. Nie miałem ochoty wyjeżdżać, ale to było konieczne. Łatwiej mi z tobą przebywać, gdy nie odczuwam pragnienia.

– Czemu nie chciałeś wyjechać?

– Jestem... jestem nieswój, kiedy... nie ma cię w pobliżu. Nie kpiłem, prosząc w czwartek, żebyś nie wpadła do oceanu lub pod samochód; cały weekend martwiłem się o ciebie. Biorąc pod uwagę twój brak koordynacji powinienem chyba dziękować losowi, że dałaś radę wrócić z krótkiego wypadu z kolegami w jednym kawałku. No, prawie.

– O co ci chodzi?

– O twoje dłonie.

– Przewróciłam się.

– Tak też myślałem. Ale, jako że ty to ty, mogło ci się przytrafić coś znacznie gorszego. Przez cały wyjazd nie dawało mi to spokoju. To były okropne trzy dni. Biedny Emmett miał ze mną piekło.

– Trzy? Nie wróciliście dzisiaj?

– Nie, w niedzielę.

– To czemu nie pojawiliście się w szkole?

– No cóż, pytałaś, czy słońce nam szkodzi. Nie szkodzi, ale nie możemy wychodzić na dwór w

wyjątkowo słoneczne dni – a przynajmniej staramy się tego unikać. Carlisle musi co prawda zjawiać się w szpitalu w przypadku nagłych wypadków i od czasu do czasu każdy z nas zostaje złapany przez promień słońca przebijający się zza chmur, ale to rzadkość. Zazwyczaj staramy się unikać naturalnego światła.

– Dlaczego?

– Kiedyś ci pokażę.

– Dlaczego przynajmniej nie zadzwoniłeś?

– Przecież wiedziałem, ze nic ci nie grozi.

– Ale ja nie wiedziałam, co się z tobą dzieje. Widzisz...

– Co takiego?

– Było mi źle. Że cię nie widuję. Też czułam się nieswojo. Wtedy, na stołówce...myślałam, że rozpłaczę się na środku wypełnionej ludźmi sali. Nie masz pojęcia, co poczułam widząc, że wasz stolik świeci pustką któryś dzień z rzędu.

– A więc tak to wygląda. To bardzo niedobrze.

– Co ja takiego powiedziałam?

– Nie pojmujesz, Bello? To, że ja się zadręczam, to jeszcze nic takiego, ale jeśli i ty jesteś tak

zaangażowana uczuciowo... Nawet nie chcę o tym słyszeć. Tak nie

może być. To niebezpieczne. Ja jestem niebezpieczny. Nie możesz wypatrywać mnie w szkole, nie możesz reagować emocjonalnie za każdym razem, gdy rozmawiamy lub gdzieś cię zapraszam. Wbij to sobie wreszcie do głowy, dziewczyno.

– Przestań.

– Nie żartuję.

– Ja też nie. I powtarzam – to, kim jesteś, nie ma dla mnie znaczenia. Już za późno, by coś

zmienić.

– Nigdy tak nie mów.

(Bella popłakuje, zraniona ostrym tonem swego wybranka)

– O czym myślisz?...Płaczesz?

– Nie.

– Wybacz.

(...)

– Wyjaśnij mi coś.

– Tak?

– Powiedz mi, o czym myślałaś tam, na ulicy, tuż przed tym, jak wyjechałem zza rogu? Twoja mina mnie zaskoczyła. Nie wyglądałaś na wystraszoną, tylko jakbyś próbowała się na czymś

intensywnie skoncentrować.

– Usiłowałam przypomnieć sobie, jak unieszkodliwić napastnika – no wiesz, podstawy

samoobrony. Zamierzałam wgnieść temu gościowi nos w mózg.

– Chciałaś się z nimi bić? Oszalałaś? Powaliłby cię jednym ciosem. Dlaczego po prostu nie uciekłaś?

– Często się potykam i przewracam.

– A co z krzyczeniem „ratunku”?

– Właśnie się do tego zabierałam.

– Miałaś rację. Sprzeciwiam się przeznaczeniu, próbuj utrzymać cię przy życiu.

– Jutro będziesz już w szkole?

– Będę, będę. Też mam wypracowanie do oddania. Zajmę dla ciebie miejsce w stołówce. Wiem, że po tym wszystkim, co ci powiedziałem nie powinienem składać tego rodzaju oferty...Ale, jak już mówiłem, tymczasowo wyrzucam do kosza wszystkie zasady. Tylko nie myśl, że zwalnia cię to z obowiązku bycia czujną.

– Słowo honoru, że będziesz jutro w szkole?

– Słowo.

(Edward i Belcia docierają na miejsce; Wardo pożycza pannie Swan swoją kurtkę, jako że dziewczyna zostawiła własne okrycie w aucie Jessiki)

– Zatrzymaj ją. Nie będziesz miała, w co się rano ubrać.

– Nie chcę się tłumaczyć przed Charliem.

– A z jakiej racji miałabyś się w ogóle przed nim tłumaczyć? Zresztą jak wolisz. Bello?

– Tak?

– Obiecasz mi coś?

– Oczywiście.

– Nie chodź sama po lesie, dobrze?

– Ale dlaczego?

– Nie jestem jedyną niebezpieczną istotą w okolicy. To wszystko, co musisz wiedzieć w tej kwestii.

– Oczywiście, skoro tego właśnie chcesz.

– Do jutra.

– Cześć.

– Bello? Miłych snów.

***

W tym miejscu rozmowa się kończy; McSparkle odjeżdża do siebie, a Belka udaje się do domu, gdzie szybko zbywa Charliego, dzwoni do Jessiki i obiecuje opowiedzieć jej o szczegółach dzisiejszego wieczoru na trygonometrii, po czym kładzie się spać. Rozdział kończy się powszechnie znanym cytatem:

Z początku nic nie układało się w logiczną całość, ale przekraczając granicę snu, byłam już absolutnie pewna kilku rzeczy.

Po pierwsze, Edward pochodził z rodziny wampirów po drugie, dręczyło go pragnienie – na ile był je w stanie pohamować, tego nie wiedziałam – pragnienie, by posmakować mojej krwi. Po trzecie wreszcie, byłam w tym wampirze bezwarunkowo i nieodwołalnie zakochana.

Wyjątkowo nie będę się znęcać nad tym fragmentem – owszem, jest uroczo głupawy i naiwny, ale uwierzcie mi, to nic w porównaniu z następnymi rozdziałami; swoją analizatorską frustrację nad uczuciem naszych gołąbeczków przeleję w odcinku trzynastym i piętnastym.

I...to już wszystko na dziś, drodzy czytelnicy. Kilka podsumowujących uwag:

• Wardo jest zarozumiałym, kontrolującym bucem – jak zwykle
• Belka jest pozbawioną kręgosłupa i instynktu samozachowawczego wycieraczką – nic nowego
• Edzio może sobie słyszeć o czym śpiewają wieloryby i widzieć atomową część atomu; nie zmienia to faktu, że na sytuacje na drodze składa się milion różnych czynników – na przykład fizyczne ograniczenia pojazdu – w związku z czym niebezpieczeństwo wypadku dotyczy go w takim samym stopniu, jak resztę użytkowników drogi
• Wciąż nie rozumiem, jakim cudem McSparkle nie oszalał przez kilkadziesiąt lat wysłuchiwania nieustającego jazgotu w swojej głowie
• Światło słoneczne oświetla nas przez cały dzionek, więc Cullenowie powinni błyszczeć się w mniejszym lub większym stopniu niezależnie od pogody
• Pasywno – agresywne teksty to dowód prawdziwej miłości
• Bądź piękny, a zdobędziesz niewieście serce nawet wtedy, gdy okaże się, że w wolnym czasie mordujesz emerytki i topisz nowo narodzone kocięta
• Nie przejmuj się, jeżeli od czasu do czasu zamordujesz niewinnego człowieka – wypadki chodzą po ludziach, a ty nie musisz w końcu być skończonym ideałem.

Summa summarum, razem to będzie jakieś:

Statystyka:

Głupota: + 600

Asshole: + 600

Angst: + 50

Ale, ale! Nie odchodźcie jeszcze – bo dopiero teraz zaczyna się zabawa. Jak wspomniałam we wstępie, powyższa rozmowa została przepisana z książki, a następnie zmodyfikowana. I tu zadanie dla Was, drodzy czytelnicy – spróbujcie (nie zaglądając do „Zmierzchu”!) wskazać, które ze zdań w dialogu zostały zmienione/utworzone przeze mnie. Starałam się utrzymać styl oryginału, więc mam nadzieję, że nie będzie to aż nazbyt oczywiste ;) Drobna podpowiedź: pobawiłam się tylko nad wybitnie głupimi/denerwującymi fragmentami.

Pierwszy/najuważniejszy z komentujących otrzyma małą świąteczną niespodziankę – krotki fanfick dotyczący wybranej przez siebie postaci ze Stefciowego uniwersum w dowolnej sytuacji (za wzór niech posłuży wam XXVIII rozdział „Przed Zachodem Słońca”), który ukaże się w przyszłą sobotę. Jeżeli będzie was dużo w podobnym czasie, będę musiała jakoś połączyć zwycięskie scenariusze w jedną całość ;)

EDIT: Ponieważ czytelniczka Hyakki - Yakou zdołała w 99% wskazać właściwe cytaty (które zamieszczę w sobotniej notce), zmuszona jestem zamknąć konkurs ;) Wszystkie osoby, które zamieściły swoje propozycje przed Hyakki (oraz samą zainteresowaną ;)) proszę o podanie swoich życzeń dotyczących fanficka w komentarzach, ew. uściślenie, czy pomysł, jaki podały ma być w swej wymowie komediowy/dramatyczny/jaki Wam się zamarzy :) 

Do zobaczenia za tydzień!

Maryboo